قرض الحسنه به خدا

1. منْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَةً ۚ وَ اللَّهُ یَقْبِضُ وَ یَبْسُطُ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ(بقره:245)

کیست که به خدا قرض الحسنه دهد تا برایش چندین برابرش کند و خدا روزی را محدود می کند و گسترش می دهد(قبض و بسط) و به سوی او برگردانده می شوید.

2. منْ ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ کَریم‏(حدید:57)

کیست که به خدا قرض الحسنه دهد تا برایش مضاعفش[ =چندبرابر] کند و برای او اجر کریم است.

3. إنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا یُضَاعِفْهُ لَکُمْ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ وَ اللَّهُ شَکُورٌ حَلِیمٌ(تغابن:17)

اگر به خدا قرض الحسنه بدهید برایتان مضاعفش می کند و شما را می آمرزد و خدا شکور و حلیم است.

پی نوشت:

1. قرض الحسنه [ = قرض نیکو] به خدا در این آیات بیشتر ناظر به انفاق و صدقات و خیرات در راه خدا است تا قرض دادن به دیگران که البته مستحب و دارای ثواب است گرچه بعید نیست شامل آن هم بشود.

2. "من ذا " را می شود مانند "ماذا" یک کلمه و مبتدا لحاظ کرد و الذی را خبرش، و می شود آن را جداگانه در نظر گرفت و در نتیجه "من" مبتدا و "ذا "خبر آن و "الذی" بدل یا صفت آن خواهد بود.