داستان قابیل و هابیل؛ تمام گناهان مقتول بر گردن قاتل

وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ لَأَقْتُلَنَّکَ قالَ إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ (27) لَئِنْ بَسَطْتَ إِلَیَّ یَدَکَ لِتَقْتُلَنِی ما أَنَا بِباسِطٍ یَدِیَ إِلَیْکَ لِأَقْتُلَکَ إِنِّی أَخافُ اللَّهَ رَبَّ الْعالَمِینَ (28) إِنِّی أُرِیدُ أَنْ تَبُوءَ بِإِثْمِی وَ إِثْمِکَ فَتَکُونَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ وَ ذلِکَ جَزاءُ الظَّالِمِینَ (29).

داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان، هنگامى که هر کدام عملى براى تقرب [به پروردگار] انجام دادند[هابیل قوچی و قابیل زراعتی به عنوان قربان در نظر گرفتند] اما از یکى پذیرفته شد و از دیگرى پذیرفته نشد[قابیل به هابیل] گفت: بخدا سوگند تو را خواهم کشت [هابیل] گفت [من چه گناهى دارم؛ زیرا] خدا تنها از پرهیزکاران میپذیرد! اگر تو براى کشتن من دست دراز کنى من دست به قتل تو نمى گشایم؛ چون از پروردگار جهانیان میترسم! من مى‏خواهم با گناه من و خودت برگردی و از دوزخیان گردى و همین است سزاى ستمکاران!

أَبِی ره قَالَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی الْقَاسِمِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ الْحَلَبِیِّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْهُ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً أَثْبَتَ اللَّهُ تَعَالَى عَلَیْهِ جَمِیعَ الذُّنُوبِ وَ بَرِئَ الْمَقْتُولُ‌ مِنْهَا وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ تَعَالَى أُرِیدُ أَنْ تَبُوءَ بِإِثْمِی وَ إِثْمِکَ فَتَکُونَ مِنْ أَصْحابِ النّارِ‌.

امام محمد باقر علیه السلام: هر کس مومنی را عمدا بکشد خداوند تمام گناهان [ مقتول] را به دوش او می اندازد و مقتول از گناهان تبرئه و پاک میشود و این همان سخن خداست که: أرید أن تبوء... .

● باء یبوء بواء: معناه أن ترجع، و أصله الرجوع الى المنزل یقال: باء إذا رجع الى المَباءة و هی المنزل «وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ» أی رجعوا. البَوَاء: الرجوع بالقود، و هم فی هذا الأمر بواء أی سواء، لأنهم یرجعون فیه الى معنى واحد...: أن تبوء = که برگردی...؛ باء = به منزل برگشت.

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص278(شیخ صدوق:متوفای381):