مختصری از امام حسن عسکری علیه السلام

امام حسن عسکری، (۲۳۲-۲۶۰ق) یازدهمین امام شیعیان اثناعشری است. لقب عسکری از آن جهت به ایشان داده شده که در شهر سامرا که به عسکر (اردوگاه یا شهر نظامی) نیز مشهور بوده، اقامت اجباری داشته است. از دیگر القاب آن حضرت، ابن‌الرضا، هادی، نقی، زکی، رفیق و صامت است.

محدودیت‌های شدید حاکم بر زندگی امام عسکری(ع) سبب شد تا آن حضرت برای ارتباط با شیعیان، نمایندگانی برگزیند. عثمان بن سعید از نمایندگان خاص وی بود که پس از شهادت امام و آغاز عصر غیبت صغری، به‌عنوان نخستین وکیل و نایب خاص امام زمان(عجّ) نیز ایفای نقش کرد.

امام عسکری(ع) در اول ربیع الاول سال ۲۶۰ق توسط معتمد عباسی مسموم و در هشتم همان ماه، در ۲۸ سالگی در سامرا شهید و در خانه‌ای که پدرش دفن شده بود مدفون شد و این نقطه به حرمین عسکریین معروف شد.

به نقل از منابع شیعی، مادر آن حضرت کنیزی به نام حُدیث یا «حدیثه» بوده است.  برخی دیگر از منابع نیز نام مادر آن حضرت را سوسن، عسفان، و سلیل دانسته‌اند و با عبارت «او از زنان عارفه و صالحه بود» وی را ستوده‌اند.

آن حضرت تنها یک برادر به نام جعفر داشت که نزد شیعیان به جعفر کذاب معروف است او پس از شهادت امام عسکری(ع)، ادعای امامت کرد و با انکار تولد فرزندی برای ایشان، به عنوان تنها وارث، مدعی میراث آن حضرت شد.

لقب «عسکری» نیز مشترک میان امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع)، است؛ زیرا هر دو در شهر سامرا اقامت اجباری داشتند. «عسکر» عنوان غیرمشهوری برای سامرا بوده است.

کنیه ایشان «ابومحمد» بود.  در بعضی منابع کنیه‌های ابوالحسن، ابوالحجه،  ابوالقائم نیز به کار رفته‌است.

بر اساس غالب منابع شیعه و سنی، تنها فرزند آن حضرت، امام زمان علیه السلام است.

در سنین کودکیِ امام حسن عسکری، پدرش امام هادی(ع) به اجبار به عراق فراخوانده شد و در سامرا، پایتخت آن روز عباسیان، تحت‌الحفظ قرار گرفت.

امام حسن عسکری از عمر مبارک 28 ساله خود، 6 سال امام بودند.