رکوع و سجود طولانی امام علیه السلام
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج3، ص329 (کلینى:329)
1- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ یُصَلِّی فَعَدَدْتُ لَهُ فِی الرُّکُوعِ وَ السُّجُودِ سِتِّینَ تَسْبِیحَةً(موثق یا صحیح).
ابان بن تغلب میگوید بر امام صادق علیه السلام وارد شدم که در حال نماز خواندن بودند، شصت تسبیح(سبحان الله یا سبحان ربی...) در رکوع و سجود گفتند.
2- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیى عَنْ أَحمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ بُکَیرٍ عَنْ حَمزَةَ بْنِ حُمرَانَ وَ الحَسَنِ بْنِ زِیَادٍ قَالا دَخَلْنا عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ عِندَهُ قَوْمٌ فَصَلَّى بِهِمُ العَصرَ وَ قَدْ کُنَّا صَلَّینَا فَعَدَدنَا لَهُ فِی رُکُوعِهِ سُبْحَانَ رَبِّیَ العَظِیمِ أَرْبَعاً وَ ثَلَاثِینَ أَوْ ثَلَاثاً وَ ثَلَاثِینَ مَرَّةً وَ قَالَ أَحَدُهُمَا فِی حَدِیثِهِ- وَ بِحَمْدِهِ فِی الرُّکُوعِ وَ السُّجُودِ سَوَاءً هَذَا لِأَنَّهُ عَلِمَ ع احْتِمَالَ القَوْمِ لِطُولِ رُکُوعِهِ وَ سُجُودِهِ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ رُوِیَ أَنَّ الفَضلَ لِلْإِمَامِ أَنْ یُخَفِّفَ وَ یُصَلِّیَ بِأَضعَفِ القَوْمِ.
حمزة بن حُمران و حسن بن زیاد: بر امام صادق علیه السلام وارد شدیم و ایشان نماز عصر را با گروهی اقامه فرمودند در حالی که ما قبلا نماز را خوانده بودیم. ذکر رکوع ایشان را شمردیم که سی و چهار یا سی سه بار ذکر سبحان ربی العظیم و بحمده را تکرار کردند. یکی از راویان میگوید در سجود نیز همین تعداد را تکرار کردند. دلیلش هم این بود که ایشان میدانستند که مامومین تحمل رکوع و سجود طولانی را دارند؛ چرا که روایت شده است که فضیلت در این است که امام نماز را مختصر بخواند و مراعات ضعیف ترین افراد را بکند.
