شرایط مردم عرب پیش از بعثت

نهج البلاغه، خطبه26

إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً (صلى الله علیه و اله) نَذِیراً لِلعَالَمِینَ وَ أَمِیناً عَلَى التَّنْزِیلِ وَ أَنْتُمْ مَعشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِینٍ وَ فِی شَرِّ دَارٍ مُنِیخُونَ بَینَ حِجَارَةٍ خُشنٍ وَ حَیَّاتٍ صُمٍّ تَشرَبُونَ الکَدِرَ وَ تَأْکُلُونَ الجَشِبَ وَ تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَ تَقطَعُونَ أَرحَامَکُمْ الْأَصنَامُ فِیکُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِکُمْ مَعْصُوبَةٌ...

براستی خداوند، محمّد را - درود خدا بر او و خاندانش - برای جهانیان بیدارگر و بیم ‏دهنده برانگیخت و او را امین وحی خویش ساخت. و شما - ای گروه عرب - بر بدترین آیین و در نابسامان‏ترین شرایط می‏ زیستید: در میان سنگلاخهای ناهموار و مارهای پرزهری که از آوازها نَرَمند، گویی کرند. آب آلوده و ناگوار می ‏نوشیدید، و غذای نامناسب و غیر بهداشتی می‏ خوردید، و خون یکدیگر می ‏ریختید، و پیوند خویشاوندی را بریده بودید. بت‏ پرستی میان شما رایج بود و گناهان شما را احاطه کرده بود.