دعای موقع افطار(۲)

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌4، ص 95(کلینی:۳۲۹)

 عَلِیُّ بْنُ إِبرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی جَعفَرٍ عَنْ آبَائِهِ ع أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ إِذَا أَفطَرَ قَالَ- اللَّهُمَّ لَکَ صُمنَا وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفطَرنَا فَتَقَبَّلْهُ مِنَّا ذَهَبَ الظَّمَأُ وَ ابتَلَّتِ الْعُرُوقُ وَ بَقِیَ الْأَجْرُ.

امام محمد باقر از پدرانش: پیامبر موقع افطار می گفت: اللَّهُمَّ لَکَ صُمْنَا وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفْطَرْنَا فَتَقَبَّلْهُ مِنَّا ذَهَبَ الظَّمَأُ وَ ابْتَلَّتِ الْعُرُوقُ وَ بَقِیَ الْأَجْرُ.(خدایا! برای تو روزه گرفتیم و با رزق تو افطار کردیم پس آن را از ما بپذیر، عطش و تشنگی رفت و رگها[ی خشکیده] تر و تازه شد، و اجر آن باقی ماند).

ظمأ: عطش/ ابتلال: خیس شدن، تر شدن.