انار؛ سید میوه ها

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌6، ص352(کلینی:329)

2- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ مَسعَدَةَ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: الْفاکِهَةُ مِائَةٌ وَ عِشْرُونَ لَوْناً سَیِّدُهَا الرُّمَّانُ(الحدیث حسن أو موثق).

امام صادق علیه السلام: میوه، صد و بیست نوع است که برترین آنها انار است.

3- عِدَّةٌ مِنْ أَصحَابِنَا عَنْ أَحمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ الْکَلْبِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعفَرٍ وَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یَقُولَانِ مَا عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ ثَمَرَةٌ کَانَتْ أَحَبَّ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ مِنَ الرُّمَّانِ وَ کَانَ وَ اللَّهِ إِذَا أَکَلَهَا أَحَبَّ أَنْ لَا یَشرَکَهُ فِیهَا أَحَدٌ(الحدیث صحیح).

روای: از امام محمد باقر یا امام صادق علیهما السلام شنیدم که می فرمودند: بر روی زمین میوه ای محبوب تر از انار برای پیغمبر صلوات الله علیه و آله وجود ندارد و به خدا قسم وقتی ایشان انار می خوردند دوست داشتند کسی با ایشان شریک نشود.

استحباب انگشتر به دست کردن

وسائل الشیعة، ج‏5 ؛ ص97(حرعاملی:1104)

الحَسَنُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ شُعبَةَ فِی تُحَفِ الْعُقُولِ عَنِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ: یَا عَلِیُّ لَا تَخَتَّمْ فِی السَّبَّابَةِ وَ الْوُسطَى فَإِنَّهُ کَانَ یَتَخَتَّمُ قَوْمُ لُوطٍ فِیهِمَا وَ لَا تُعَرِّ الْخِنْصِرَ.

پیامبر صلوات الله علیه و آله خطاب به امیر المومنین علیه السلام: ای علی! در انگشت سبّابه و وسطی انگشتر نکن؛ چرا که قوم لوط چنین می کردند و خِنصر[ = انگشت کوچک] را خالی مگذار.

علامتهای مومن

الإقبال بالأعمال الحسنة (ط - القدیمة)، ج‌2، ص589(سید بن طاووس:664)

رُوِّینَا بِإِسْنَادِنَا إِلَى جَدِّی أَبِی جَعفَرٍ الطُّوسِیِّ فِیمَا رَوَاهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى مَوْلَانَا الحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْعسکَرِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صلاةُ الإِحدَى وَ الخَمْسِینَ وَ زِیَارَةُ الْأَرْبعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فی الیمین [بِالْیمِینِ] وَ تَعْفِیرُ الجَبِینِ وَ الجَهْرُ بِ‍ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‌.

امام حسن عسکری علیه السلام: نشانه های مومن 5 چیز است: نماز پنجاه و یک رکعت(17 رکعت واجب و 34 رکعت نافله های آن)، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، پیشانی بر خاک مالیدن(سجده بر خاک)، بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم.

- ظاهرا مومن در این روایت یعنی شیعه؛ چون مخالفین شیعه این امور را انجام نمیدهند و لذا اگر کسی از شیعیان این امور را  انجام ندهد نمیشود گفت مومن نیست.

فضیلت مهمان بر میزبان

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌6، ص284(کلینی:329)

عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَیْسٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ:

 ذَکَرَ أَصحَابُنَا قَوْماً فَقُلْتُ وَ اللَّهِ مَا أَتَغَدَّى وَ لَا أَتَعَشَّى إِلَّا وَ مَعِی مِنْهُمُ اثنَانِ أَوْ ثَلَاثَةٌ أَوْ أَقَلُّ أَوْ أَکْثَرُ فَقَالَ علیه السلام فَضْلُهُمْ عَلَیْکَ أَکْثَرُ مِنْ فَضْلِکَ عَلَیْهِمْ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیفَ ذَا وَ أَنَا أُطْعِمُهُمْ طَعَامِی وَ أُنْفِقُ عَلَیْهِمْ مِنْ مَالِی وَ یَخْدُمُهُمْ خَادِمِی فَقَالَ إِذَا دَخَلُوا عَلَیْکَ دَخَلُوا مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالرِّزْقِ الْکَثِیرِ وَ إِذَا خَرَجُوا خَرَجُوا بِالمَغْفِرَةِ لَکَ(الحدیث حسن).

روای: اصحاب ما از گروهی یاد کردند و من گفتم به خدا قسم، صبحانه و شام نمی خورم مگر اینکه دو یا سه نفر از آنها یا کمتر یا بیشتر در نزد من باشند. امام صادق علیه السلام فرمودند: فضیلت آنها بر تو بیشتر از فضیلت تو بر آنها است، گفتم: فدایت شوم چطور؟! با اینکه من به آنها غذا می دهم و از مالم برایشان هزینه می کنم و خادمم به آنها خدمت می کند. حضرت فرمودند: وقتی بر تو وارد می شوند، از طرف خداوند عز و جل با روزی بسیار وارد می شوند و وقتی خارج می شوند با آمرزش تو خارج می شوند.

دوست داشتن برادر مسلمان

المحاسن، ج‌1، ص264(ابوجعفر برقی:280)

عَنْهُ عَنْ عُثمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهرَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ إِنَّ الْمُسْلِمَیْنِ یَلتَقِیَانِ فَأَفضَلُهُمَا أَشَدُّهُمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ‌(الحدیث موثق).

امام صادق علیه السلام: دو مسلمان که به هم می رسند آنکه دیگری را بیشتر دوست دارد افضل و برتر است.

آب؛ بهترین نوشیدنی

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌6، ص380(کلینی:329)

مُحَمَّدُ بْنُ یَحیَى عَنْ أَحمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عِیسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ المَاءُ سَیِّدُ الشَّرَابِ فِی الدُّنیَا وَ الْآخِرَةِ:

امیر المومنین علیه السلام: آب، برترین نوشیدنی در دنیا و آخرت است.

أَحمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْکُوفِیُّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الحَسَنِ الْمِیثَمِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ عَبْدِ الصَّمَدِ بْنِ بُندَارَ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عُلوَانَ قَالَ: سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنْ طَعْمِ المَاءِ فَقَالَ سَلْ تَفَقُّهاً وَ لَا تَسْأَلْ تَعَنُّتاً طَعْمُ المَاءِ طَعْمُ الحَیَاةِ.

راوی: مردی از امام صادق علیه السلام در مورد مزه­ ی آب سوال کرد، حضرت فرمودند: برای فهمیدن سوال کن و نه برای مچ گیری و گیر انداختن [طرف مقابل]؛ طعم آب، طعم زندگی است.

نسخه شفا بخش بیمار

الکافی (ط - الإسلامیة)؛ ج‌4، ص: 4

 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ‌ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: یُستحَبُّ لِلمَرِیضِ أَنْ یُعْطِیَ السَّائِلَ بِیَدِهِ وَ یَأْمُرَ السَّائِلَ أَنْ یَدْعُوَ لَهُ(الحدیث حسن).

امام صادق علیه السلام: مستحب است مریض با دست خود به سائل و نیازمند [چیزی] بدهد و به سائل امر کند برایش دعا کند.

زیاد گریه­ کنندگان

وسائل الشیعة؛ ج‌3، ص: 280

وَ فِی الْخِصَالِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنِ‌ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَهْلٍ الْبَحْرَانِیِّ  یَرْفَعُهُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: الْبکَّاءُونَ خَمسَةٌ آدَمُ وَ یَعْقُوبُ وَ یُوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیه السلام.... وَ أَمَّا فَاطِمَةُ فَبَکَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ...... وَ أَمَّا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ فَبَکَى عَلَى الْحُسَیْنِ  عِشْرِینَ سَنَةً أَوْ أَربَعِینَ سَنَةً، مَا وُضِعَ بَینَ یَدَیْهِ طَعَامٌ إِلَّا بَکَى......

 

امام صادق(ع): زیاد گریه کنندگان پنج نفرند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر پیامبر و علی بن الحسین..... و اما فاطمه (س) در فراق پیامبر گریستند ..... و اما علی بن الحسین(ع) بیست یا چهل سال[تردید از راوی است] بر امام حسین گریه کردند؛ هیچ غذایی جلوی ایشان نمی گذاشتند مگر اینکه گریه می کردند....

سُکر النوم؛ مستی خواب

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌3، ص371(محمد بن یعقوب کلینی:329)

 مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیى عَنْ أَحمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْمُختَارِ عَنْ أَبِی أُسَامَةَ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لا تَقرَبُوا الصَّلاةَ وَ أَنْتُمْ سُکارى فَقَالَ سُکْرُ النَّوْمِ(الحدیث موثق).

روای می گوید از امام صادق علیه السلام در مورد این آیه سوال کردم "[ای کسانی که ایمان آورده اید] در حالی که مست هستید به نماز نزدیک نشوید(نساء:43)"، حضرت فرمودند: مقصود، مستی خواب است.

● منظور این است که با تکاسل و تثاقل و تناعس؛ با تنبلی و سنگینی و خواب آلودگی نماز نخوانید(مضمون حدیث زراره از امام محمد باقر علیه السلام).

● علامه طباطبایی: این تفسیر قرآن از قبیل بطن و شاید هم از قبیل ظَهر آن باشد؛ تفسیر باطنی و ظاهری(المیزان، ج4،ص361).

● سُکاری: جمع سَکرَی و سَکران.

لزوم تقیه شیعیان؛ شیعه مثل زنبور عسل است...

المحاسن، ج‌1، ص257(ابوجعفر احمد برقی:280)

عَنْهُ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا النَّهْدِیَّانِ وَ غَیْرُهُمَا عَنْ عَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ الْقَصَبِیِّ عَنْ جَابِرٍ الْمَکْفُوفِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ اتَّقُوا اللَّهَ عَلَى دِینِکُمْ وَ احْجُبُوا بِالتَّقِیَّةِ فَإِنَّهُ لَا إِیمَانَ لِمَنْ لَا تَقِیَّةَ لَهُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِی النَّاسِ کَالنَّحْلِ فِی الطَّیْرِ لَوْ أَنَّ الطَّیرَ تَعْلَمُ مَا فِی جَوْفِ النَّحْلِ مَا بَقِیَ فِیهَا شَیْ‌ءٌ إِلَّا أَکَلَتْهُ وَ لَوْ أَنَّ النَّاسَ‌ عَلِمُوا مَا فِی أَجوَافِکُمْ أَنَّکُمْ تُحِبُّونَنَا أَهْلَ البَیتَ لَأَکَلُوکُمْ بِأَلْسِنَتِهِمْ وَ لَنَحَلُوکُمْ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَةِ رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً مِنْکُمْ کَانَ عَلَى وَلَایَتِنَا‌.

امام صادق علیه السلام: در امر دین تقوای الهی داشته باشید و از سپر تقیه بهره ببرید؛ زیرا کسی که تقیه نمی کند ایمان ندارد؛ شما در بین مردم مانند زنبور عسل در بین پرندگانید، اگر پرندگان بدانند در درون زنبور عسل چیست چیزی از آن را باقی نمی گذارند و اگر مردم بدانند در درون شما [شیعیان] محبت ما اهل بیت است با زبان خود شما را می بلعیدند و در پنهان و آشکار به شما سب و لعن می کردند و نسبت باطل می دادند؛ خدا رحمت کند آن کس از شما را که بر ولایت ما[ثابت قدم] باشد.

آیت الله سبحانی:

 تقیه، احکام پنج گانه اى دارد: گاهى واجب، گاهى حرام، گاهى مستحب و گاهى مکروه است. حسین بن على (علیهما السلام) تقیه نکرد؛ چراکه تقیه بر ایشان حرام بود. اگر دست بیعت به یزید مى داد، دیگر از دین خبرى نبود. بیعت با یزید مساوى با نابودى دین بود؛  اما برخى از اصحابشان در مراکز دیگر تقیّه کردند. کمیل بن زیاد نیز تقیّه نکرد و وقتى به او گفتند از على (علیه السلام) تبرى بجوى! او نپذیرفت؛ چون تبرّى بر کمیل حرام بود. کمیل یک بقّال یا عطّار و فرد معمولى نبود که اگر تقیه کند به جایى صدمه نزند؛ او رئیس تمام شیعیان عراق بود و اگر از على (علیه السلام) تبرّى مى جست، تشیع متزلزل مى شد. حجر بن عُدَى نیز تقیه نکرد تا آنجا که او و پسرش را به شهادت رساندند.