زیارت امام حسین علیه السلام در شبهای قدر

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ‏ 

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ الصِّدِّیقَةِ الطَّاهِرَةِ فَاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ‏ 

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا مَوْلاَیَ یَا أَبَا عَبْدِاللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ‏ 

أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاَةَ وَ آتَیْتَ الزَّکَاةَ وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْمُنْکَرِ 

وَ تَلَوْتَ الْکِتَابَ حَقَّ تِلاَوَتِهِ وَ جَاهَدْتَ فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ وَ صَبَرْتَ عَلَى الْأَذَى فِی جَنْبِهِ مُحْتَسِباً حَتَّى أَتَاکَ الْیَقِینُ‏ 

أَشْهَدُ أَنَّ الَّذِینَ خَالَفُوکَ وَ حَارَبُوکَ وَ الَّذِینَ خَذَلُوکَ وَ الَّذِینَ قَتَلُوکَ مَلْعُونُونَ عَلَى لِسَانِ النَّبِیِّ الْأُمِّیِ‏ 

وَ قَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى لَعَنَ اللَّهُ الظَّالِمِینَ لَکُمْ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَالْآخِرِینَ وَ ضَاعَفَ عَلَیْهِمُ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ‏ 

أَتَیْتُکَ یَا مَوْلاَیَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ زَائِراً عَارِفاً بِحَقِّکَ مُوَالِیاً لِأَوْلِیَائِکَ‏ 

مُعَادِیاً لِأَعْدَائِکَ مُسْتَبْصِراً بِالْهُدَى الَّذِی أَنْتَ عَلَیْهِ عَارِفاً بِضَلاَلَةِ مَنْ خَالَفَکَ فَاشْفَعْ لِی عِنْدَ رَبِّکَ‏ 

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ سَمَائِهِ‏ 

صَلَّى اللَّهُ عَلَى رُوحِکَ الطَّیِّبِ وَ جَسَدِکَ الطَّاهِرِ وَ عَلَیْکَ السَّلاَمُ یَا مَوْلاَیَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ‏ 

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا مَوْلاَیَ وَ ابْنَ مَوْلاَیَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ‏ 

لَعَنَ اللَّهُ مَنْ ظَلَمَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَکَ وَ ضَاعَفَ عَلَیْهِمُ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ‏ 

السَّلاَمُ عَلَیْکُمْ أَیُّهَا الصِّدِّیقُونَ السَّلاَمُ عَلَیْکُمْ أَیُّهَا الشُّهَدَاءُ الصَّابِرُونَ‏ 

أَشْهَدُ أَنَّکُمْ جَاهَدْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ صَبَرْتُمْ عَلَى الْأَذَى فِی جَنْبِ اللَّهِ‏ 

وَ نَصَحْتُمْ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ حَتَّى أَتَاکُمُ الْیَقِینُ أَشْهَدُ أَنَّکُمْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّکُمْ تُرْزَقُونَ‏

فَجَزَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الْإِسْلاَمِ وَ أَهْلِهِ أَفْضَلَ جَزَاءِ الْمُحْسِنِینَ وَ جَمَعَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَکُمْ فِی مَحَلِّ النَّعِیمِ‏

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ السَّلاَمُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِیعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ‏ 

أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ (جَاهَدْتَ وَ) نَصَحْتَ وَ صَبَرْتَ حَتَّى أَتَاکَ الْیَقِینُ‏ 

لَعَنَ اللَّهُ الظَّالِمِینَ لَکُمْ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ وَ أَلْحَقَهُمْ بِدَرْکِ الْجَحِیمِ‏ 

 مفاتیح الجنان 

شبهای قدر و اعمال مشترک و اختصاصی آن

شب قدر همان شبى است که در تمام سال شبى به خوبى و فضیلت آن نمى رسد و عمل در آن بهتر است از عمل در هزار ماه و در آن شب تقدیر امور سال مى‌شود و ملائکه و روح که اعظم ملائکه است در آن شب به‌اذن پروردگار به زمین نازل مى شوند و به خدمت امام زمان علیه السلام مشرّف مى شوند و آنچه براى هرکس مقدّر شده است بر امام زمان علیه السلام عرضه مى‌کنند و اعمال شبهاى قدر بر دو نوع است؛ یکى آنکه در هر سه شب باید کرد و دیگر آنکه مخصوص است به هر شبى، امّا اوّل، پس ‍ آن چند چیز است:

اعمال مشترک سه شب:

اول: غسل است، علاّمه مجلسى فرموده که غسل این شبها را مقارن غروب آفتاب کردن بهتر است که نماز شام را با غسل بکند.

دوم: دو رکعت نماز است، در هر رکعت بعد از حمد هفت مرتبه توحید بخواند و بعد از فراغ هفتاد مرتبه اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَتُوبُ اِلَیهِ بگوید.

سوم: قرآن مجید را بگشاید و بگذارد در مقابل خود و بگوید: اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُک بِکتابِک الْمُنْزَلِ وَ ما فیهِ وَ فیهِ اسْمُک الاْکبَرُ وَ اَسْماَّؤُک الْحُسْنى وَما یخافُ وَ یرْجى اَنْ تَجْعَلَنى مِنْ عُتَقاَّئِک مِنَ النّارِ، پس هر حاجت که دارد بخواهد.

چهارم: مصحف شریف را بگیرد و بر سر بگذارد و بگوید:

اَللّهُمَّ بِحَقِّ هذَا الْقُرْآنِ وَبِحَقِّ مَنْ اَرْسَلْتَهُ بِهِ وَبِحَقِّ کلِّ مُؤْمِنٍ مَدَحْتَهُ فیهِ وَبِحَقِّک عَلَیهِمْ  فَلااَحَدَ اَعْرَفُ بِحَقِّک مِنْک،

ده مرتبه هر یک از این اذکار را بگوید: بِکَ یا الله، بِمُحَمَّدٍ، بِعلیٍّ، بِفاطِمَةَ، بِالحَسَنِ، بِالحُسَین ِ، بِعلیّ‌بنِ الحُسین، بِمُحَمَّدِبنِ عَلِیٍّ، بِجَعفَربنِ مُحَمَّدٍ، بِموُسی‌بنِ جَعفَر ٍ، بِعلیِّ‌بنِ مُوسی، بِمُحَمَّدِبنِ عَلِیٍّ، بِعَلِیِّ‌بنِ مُحَمَّدٍ، بِالحَسَنِ‌بنِ عَلِیٍّ، بِالحُجَّةِ پس هر حاجتی داری طلب کن .

پنجم: زیارت امام حسین(ع) است؛

ششم: احیا داشتن این شبها است که در روایت آمده هر کس احیا کند شب قدر را گناهان او آمرزیده شود هرچند به‌عدد ستارگان آسمان وسنگینی کوهها و کیل دریاها باشد.

هفتم: صد رکعت نماز کند که فضیلت بسیار دارد، و افضل آنست که در هر رکعت بعد از حمد ده مرتبه توحید بخواند.

هشتم: بخواند: اَللّهُمَّ اِنّی اَمسَیتُ لَکَ عَبدًا داخِرًا لااَملِکُ لِنَفسی وَ اَعتَرِفُ ...

اختصاصی شب 19 و شب 21:

در شب نوزدهم هر کدام از این اذکار را ١٠٠ بار بگوید:

أَستَغْفِرُ اللَّهَ رَبِّی وَ أَتُوبُ إِلَیْه‏

اللَّهُمَّ العَنْ قَتَلَةَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِین‏

در شب بیست‌وسوم این سوره‌ها را بخواند: عنکبوت، دخان، روم

به مناسبت ولادت اما حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن (ع) در چه سالی متولد شد؟ و در چه سالی صلح نامه بین آن حضرت و معاویه امضا شد؟ کدام یک از همسرانش با نیرنگ معاویه آن حضرت را مسموم کرد؟ مدت زمان خلافت آن حضرت چند سال بود؟ و مشهور ترین صفات آن حضرت چیست؟

پاسخ اجمالی:

امام حسن بن علی، مکنی به ابومحمد، در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. در سن 37 سالگی امام شدند. مدت امامت حضرتش  نه سال و شش ماه به طول انجامید. حضرت تحت شرایط و عوامل خاص در سال 41 ه.ق با معاویه صلح کرد و به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال در مدینه زندگی کرد، سرانجام با دسیسه و نیزنگ معاویه به دست همسرش (جعده دختر اشعث کندی) به شهادت رسید و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش فاطمه بنت اسد (ره) به خاک سپرده شد...

خدمت حضرت خدیجه به دین خدا

بحارالأنوار، ج‏۴۳، ص۱۳۱(علامه مجلسی:۱۱۱۰)

پیامبر اکرم(ص):

أیْنَ مِثْلُ خَدِیجَة؟َ صَدَّقَتْنِی حِینَ کَذَّبَنِی النَّاسُ‏ وَ وَازَرَتْنِی عَلَى دِینِ اللَّهِ وَ أَعَانَتْنِی عَلَیْهِ بِمَالِهَا. إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَمَرَنِی أَنْ أُبَشِّرَ خَدِیجَةَ بِبَیتٍ فِی الْجَنَّةِ مِنْ قَصَبِ الزُّمُرُّدِ لَا صَخَبَ فِیهِ وَ لَا نَصَب.

کجا مانند خدیجه پیدا خواهد شد؟! خدیجه در آن هنگام که مردم همه مرا تکذیب کردند تصدیقم نمود. در  راه دین خدا مرا پشتیبانی کرد و با مال و ثروت خود براى پیشرفت دین خدا به من کمک کرد. خداوند به من فرمان داد خدیجه را به قصری از زمرّد در بهشت که هیچ رنج و زحمتى در آن نیست بشارت دهم.

دهم ماه رمضان؛ سالروز وفات حضرت خدیجه

اطلاعات بیشتر:

به مناسبت ۱۴خرداد(رحلت ملکوتی امام خمینی)

تفاوت جوهری امام خمینی با دیگر علماء و مراجع

علامه جوادی آملی:

این سخن خواجه نصیرطوسی در وصف عبارات مرحوم بوعلی( ابن سینا ) است . او در مقامات العارفین اشارات در مورد عارف می گوید : حَشٌ بَشٌ بَسّامٌ وَ هُوَ شُجاع وَ کَیفَ لا وَ هُوَ بِمَعزِلٍ عَنْ تَقیَّهِ المَوت(۱)، عارف از موت تقیّه ای ندارد .

خصوصیّت بارز امام (رضوان الله علیه) این بود که از مرگ نمی ترسید؛ چون مرگ ارادی را تجربه کرده بود . وقتی مرگ ارادی را تجربه کرده بود ، وقتی که ترس از مرگ نباشد ، انسان چیزی کم نمی آورد و بقیه مسائل برای او حلّ است . از این رو در مورد تبعیدشان بعد از واقعه ۱۵ خرداد می فرمودند : این ها می ترسیدند ، من نمی ترسیدم .

هم چنین در واقعه ۲۵ شوال که عوامل رژیم پهلوی بعضی از طلاب را مجروح کردند و بعضی را به شهادت رساندند.

و بسیاری از آقایان ترسیدند و گفتند : وقت تقیّه است و ساکت شدند ،

اعلامیه امام در فردای آن روز که در آن خطاب به رژیم فرمودند : شما روی مُغول را سفید کردید !

کسی که از مرگ نترسد ، چنین آثاری دارد : اَلْعارِفُ شُجاعٌ‌ کَیفَ لا وَ هُوَ بِمَعزِلٍ عَنْ تَقیَّهِ المَوت . و کسی از مرگ طبیعی نمی ترسد ، که بالاتر اش را تجربه کرده باشد ، و آن مرگ ارادی است . انسان وقتی امیال اش را اِماته کند ، متحرّک بِالهَواء نباشد ، متحرّک بِالهَوس نباشد ، متحرّک بِالمیل نباشد ، بلکه متحرّک بِالولایه باشد ، از مرگ هراسی ندارد . وقتی که از مرگ هراسی نداشت ، چنین می شود . در انجام وظیفه آن چه که جلوی دیگران را می گرفت و می گیرد ، همان ترس از مرگ است .

بنده در همان بحبوحه قیام ایشان رفتم خدمت یکی از مراجع که از اساتید من هم بودند. دیدم بحار مرحوم علامه مجلسی را باز کرده اند و مشغول مطالعه بحث تقیّه هستند .

او گرچه ممکن بود بحثی از جهاد و مبارزه و فداکاری مطرح کند ، ولی حرف جهاد را می زد و فکر تقیّه در ذهنش بود .امّا امام حرف جهاد را می زد ، فکر جهاد را می کرد ، و قلبش برای جهاد می تپید.

پی نوشت:

1. عارف، گشاده رو و بشاش و متبسم و شجاع است و چگونه اینطور نباشد در حالی که از ترس مرگ برکنار است(از مردن نمی ترسد)؟!

روز مبعث؛ بزرگترین روز تاریخ بشر(2)

... اگر عظمت و اهمیت ایام به این باشد که خدای متعال لطفی را در روزی بر بشریت نازل کرده باشد، یقیناً روز مبعث عظیم ‌ترین و مهمترین همه‌ی روز های سال است؛ چون نعمت بعثت و برانگیختن پیامبر اعظم برای بشریت از همه‌ نعمتهای الهی در طول تاریخ بزرگتر است. بنابراین میتوان به ‌جرأت این را گفت که روز مبعث، برترین و بزرگترین و پربرکت ‌ترین روز های همه‌ ایام سال است. خاطره‌ی آن روز را باید گرامی بداریم و عظمت آن حادثه را در نظرمان مجسم کنیم.

 امیرالمؤمنین (علیه الصّلاة و السّلام) فرمود: «ارسله علی حین فترة من الرّسل و طول هَجعة من الأمم»؛ بعثت در هنگامی اتفاق افتاد که دوران طولانی ای بود بشریت از حضور انبیای الهی محروم بود. از ظهور حضرت عیسی حدود ششصد سال میگذشت. صدها سال بود که بشر در میان خود سفیر الهی ندیده بود. نتیجه چه بود؟ «و الدّنیا کاسفةُ النّور ظاهرةُ الغرور»؛ دنیا تاریک بود، ظلمانی بود، معنویت رخت بربسته بود، بشر در جهالت و گمراهی و غرور به سر می‌برد. در یک چنین شرائطی، خدای متعال پیغمبر را فرستاد...

(رهبر انقلاب؛ آیت الله خامنه ای)

روز مبعث؛ بزرگترین روز تاریخ بشر(1)

روز مبعث بی شک بزرگترین روز تاریخ بشر است، زیرا هم آن کسی که طرف خطاب خداوند قرار گرفت و مأموریت بر دوش او گذاشته شد یعنی وجود مکرم نبی بزرگوار اسلام بزرگترین انسان تاریخ و عظیم ترین پدیده عالم وجود و مظهر اسم اعظم ذات اقدس الهی است، و هم از این جهت که آن مأموریتی که بر دوش این انسان بزرگ گذاشته شد یعنی هدایت مردم به سوی نور، برداشتن بارهای سنگین از روی دوش بشر، و تمهید یک دنیای مناسب وجود انسان، وظیفه بسیار بزرگی بود؛ یعنی هم مخاطب بزرگترین است، هم وظیفه بزرگترین است. پس این روز بزرگترین و عزیزترین روز تاریخ است(رهبر انقلاب:آیت الله خامنه ای).

پی نوشت:

بعثت حضرت محمد به رسالت 13 سال قبل از هجرت(در 27 رجب) اتفاق افتاد، یعنی در 40 سالگی پیامبر اعظم(ص) که حضرت 13 سال ماموریت خود را در مکه انجام دادند و و بعد از هجرت به مدینه نیز 10 سال به رسالت مشغول بودند.

صلوات خاصه امام موسی بن جعفر علیهما السلام

جمال الأسبوع بکمال العمل المشروع؛ ص490(سید بن طاووس: 664)

الصلاة على موسى بن جعفر ع‌

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الْأَمِینِ الْمُؤتَمَنِ مُوسَى بْنِ جَعفَرٍ الْبرِّ الوَفِیِّ الطَّاهِرِ الزَّکِیِّ النُّورِ الْمُنِیرِ الْمُجتَهِدِ الْمُحْتسِبِ الصَّابِرِ عَلَى الْأَذَى فِیکَ اللَّهُمَّ وَ کَمَا بَلَّغَ عَنْ آبَائِهِ مَا اسْتُوْدِعَ مِنْ أَمْرِکَ وَ نَهْیِکَ وَ حَمَلَ عَلَى المَحَجَّةِ وَ کَابَدَ أَهلَ الْغِرَّةِ وَ الشِّدَّةِ فِیمَا کَانَ یَلقَى مِنْ جُهَّالِ قَوْمِهِ رَبِّ فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفضَلَ وَ أَکمَلَ مَا صَلَّیتَ عَلَى أَحَدٍ مِمَّنْ أَطَاعَکَ وَ نَصَحَ لِعِبَادِکَ إِنَّکَ غَفُورٌ رَحِیمٌ‌.

پی نوشت:

و" الکبد" بالتحریک: الشدة و المشقة، من المکابدة للشی‌ء، و هی تحمل المشاق فی شی‌ء(مجمع البحرین، طریحی، ج‌3، ص135). 

مختصری از امام موسی کاظم به مناسبت شهادتشان در 25 رجب سال 183ه.ق

اسم، القاب و نسب امام کاظم(ع):

اسم شریف آن حضرت، موسی است. حضرت(ع) در تاریخ یکشنبه هفتم صفر سال 128 هجری در روستای «ابواء» بین مکه و مدینه به دنیا آمد و بنابر قول مشهور در سال 183هجری در زندان هارون الرشید، مسموم و به شهادت رسید و در ضلع غربی بغداد در مقبره‌ی معروف به مقابر قریش به خاک سپرده شد. البته هم اکنون نام آن مکان کاظمین است. مدت امامت ایشان 35 سال  بود(از سال 148 تا 183).

شیخ مفید می‌گوید: این مقبره در گذشته محل دفن بنی هاشم و سران قبایل و اشراف بود.

مادر امام کاظم(ع) حمیده‌ بربریه نام دارد.همچنین به او حمیده‌ی مصفّاه گفته شده است، ولی ابن شهر آشوب، حمیده‌ی مصفّاه را دختر صاعد بربری با کنیه‌ی «لؤلؤ» مادر موسی بن جعفر(ع) می‌داند.

عبدصالح، کاظم، صابر و امین از القاب آن حضرت است که کاظم مشهورترین آنها است.

شیخ مفید می‌گوید: ابا ابراهیم، اباالحسن و ابا علی از کنیه‌های حضرت است. 

امامت موسی بن جعفر(ع):

در نزد شیعه‌ی دوازده امامی معروف و مسلّم است که یکی از راه‌های تشخیص و اثبات امامت هر امامی، تصریح امام پیشین، همچنین سؤال‌ها و امتحاناتی که انسان‌های عادی از عهده‌ی آن بر نمی ‌آیند، است. خوشبختانه درباره‌ی امامت موسی بن جعفر(ع) روایات فراوانی وجود دارد که امامت آن حضرت را اثبات می‌کند.

ابن صباغ مالکی می‌گوید: عبدالأعلی از فیض بن مختار نقل می‌کند که خدمت امام صادق(ع) عرض کردم: دست مرا بگیر و از آتش جهنم نجاتم بده و بفرما امام بعد از شما کیست؟ در این هنگام موسی بن جعفر(ع) وارد شد در حالی‌که هنوز نوجوان بود. امام صادق(ع) فرمود: «این (اشاره به موسی بن جعفر) امام شماست، پس به او بگروید.

شیخ مفید در این‌باره می‌گوید: موسی بن جعفر(ع) امام بعد از پدر بزرگوارش است و مقدّم بر تمام فرزندان امام صادق(ع) است؛ زیرا:

1. تمام فضایل و خوبی‌ها در او جمع است.

2. نصوص صحیح و معتبر با صراحت درباره‌ی او وارد شده است.

3. پدر بزرگوارش صراحتاً فرمود: او ولیعهد و امام بعد از من است.

خلفای زمان امام موسی بن جعفر(ع):

محل دفن حضرت زینب علیهاالسلام

یکى از موضوعات مورد پرسش تعیین محل دقیق قبر مطهر حضرت زینب کبرى علیها السلام است. این سؤال به خاطر انتساب مکان‏هاى مختلفى به آن بانوى بزرگوار در کشورهاى مختلف است.

از قدیم الایام سه مکان به عنوان قبر مطهر این بانوى بزرگوار مطرح است و هرکدام نیز طرفدارانى دارد.

 1. قبرى که در شهرک زینبیه امروز در نزدیکى دمشق، پایتخت فعلى کشور سوریه وجود دارد. علماى قدیم از این مکان (شهرک زینبیه) به «غوطه‏» یا «راویه‏» تعبیر آورده‏اند. زائران ایرانى که جهت زیارت به سوریه مى‏روند، این مکان را زیارت مى‏کنند.

2. محلى که در شهر قاهره پایتخت مصر به نام «زینبیه‏» مشهور است.

3. شهر مدینه نیز به عنوان محل دفن حضرت زینب علیها السلام معرفى شده است، گرچه در مدینة النبى محلى به این نام مثل دمشق و قاهره وجود ندارد.

مرحوم حاج شیخ عباس قمى به نقل از استاد خودش مرحوم محدث نورى(1)، و دیگران احتمال شام را تقویت کرده‏اند. محقق اخیر با روشى عالمانه احتمال مصر را رد کرده و با قرائن و شواهدى اثبات کرده است که حضرت زینب کبرى علیها السلام در شام دفن شده است. 

براى هر یک از این سه احتمال دلائلى ذکر شده است که به بیان هر یک و نقد آن‏ خواهیم پرداخت