خون گریه کردن امام زمان(عجّ) در عزای امام حسین علیه السلام
بحار الأنوار، ج98، ص 238(علامه مجلسی:1110)
1- ... فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً حَسرَةً عَلَیْکَ وَ تَأَسُّفاً وَ تَحَسُّراً عَلَى مَا دَهَاکَ وَ تَلَهُّفاً حَتَّى أَمُوتَ بِلَوعَةِ الْمُصَابِ وَ غُصَّةِ الِاکْتِیَابِ.
1- بخشی از زیارت ناحیه مقدسه اینگونه است:
امام زمان علیه السلام خطاب به امام حسین علیه السلام: صبح و شب تو را می خوانم و صدا می زنم و در حسرتت و تاسف و اندوه بر مصیبتهایی که به تو رسیده به جای اشک، بر تو خون گریه میکنم تا اینکه از داغ و غصه این مصیبت جان دهم.
شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم،ج4، ص2181(حمیری):
[دَهَاهُ یَدهاه] أمرٌ دَهْواً: أی أصابه: دچار مصیبت شد؛ دهاک یعنی أصابک
معجم مقائیس اللغة، ج5، ص 217(ابن فارس):
اللام و الهاء و الفاء کلمةٌ تدلُّ على تحسُّر. یقال: تلهَّفَ على الشَّی‌ء، و لهِفَ، إذا حَزِن و تحسَّر. و الملهوف: المظلومُ یستغیث.
جمع لَهَف، لُهوف است یعنی حسرتها، اندوهها
کتاب العین، ج2، ص250(فراهیدی):
اللَّوْعَة: حَرقة یجدها الرجل من الحزن و الوجد: داغ غم
معجم مقائیس اللغة، ج5، ص152(ابن فارس):
الکاف و الهمزة و الباء کلمةٌ تدلُّ على انکسارٍ و سوءِ حال. من ذلک الکآبة. یقال کَأْبة و کَآبة، و رجلٌ کَئِیب.
● الصحاح - تاج اللغة و صحاح العربیة، ج1، ص 223(جوهری):
نَدَبَ المیِّت، أى بکى علیه و عدَّد محاسنه، یَنْدُبُه نَدْباً. و الاسم النُّدْبَةُ بالضم.
● المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج2، ص597(فیّومی):
نَدَبْتُهُ: إِلَى الْأَمْرِ (نَدْباً) مِنْ بَابِ قَتَلَ دَعَوْتُهُ وَ الْفَاعِلُ (نَادِبٌ) وَ الْمَفْعُولُ مَنْدُوبٌ وَ الْأَمْرُ (مَنْدُوبٌ) إِلَیْهِ وَ الاسْمُ (النُّدْبَةُ) مِثْلُ غُرْفَةٍ.
خلاصه: ندبه یعنی دعا(خواندن)، صدا زدن؛ گریه کردن بر میت و شمردن خوبی های او.
