فلسفه زهد؛ توجه قلب به آخرت
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص129(کلینی: 329)
5- وَ بِهَذَا الْإِسنَادِ عَنِ الْمِنقَرِیِّ عَنْ سُفیَانَ بْنِ عُیَینَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ یَقُولُ کُلُّ قَلبٍ فِیهِ شَکٌّ أَوْ شِرْکٌ فَهُوَ سَاقِطٌ وَ إِنَّمَا أَرَادُوا بِالزُّهْدِ فِی الدُّنیَا لِتَفْرُغَ قُلُوبُهُمْ لِلْآخِرَةِ.
امام صادق علیه السلام: قلبی که در آن شک یا شرک وجود دارد [از درجه اعتبار یا قرب حق] ساقط است و [انبیاء و اوصیا] صرفا زهد و بی رغبتی نسبت به دنیا را از این جهت خواسته اند که قلوبشان برای آخرت [از دیگر امور] فارغ شود.
علامه مجلسی: حب دنیا فرع بر شک یعنی عدم یقین کامل به آخرت است و عدم اعتماد و توکل بر خدا دررزق و مانند آن از مراتب شرک خفی است.
مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول؛ ج8، ص: 271
و فیه دلالة على أن حب الدنیا متفرع على الشک أی عدم الیقین الکامل بالآخرة، و الشرک أی عدم التوکل التام على الله تعالى فی الرزق و غیره، و الاعتماد على السعی و العمل و الاشتغال بتحصیل الدنیا و التوسل بغیره تعالى، و هو إحدى مراتب الشرک الخفی" فهو ساقط" أی عن درجة الاعتبار و القبول، و التردید على سبیل منع الخلو" و إنما أرادوا" أی الأنبیاء و الأوصیاء و خلص أصحابهم" بالزهد" الباء زائدة زیادتها فی قوله تعالى:" وَ مَنْ یُرِدْ فِیهِ بِإِلحادٍ".
