معناشناسی وجوب

اصل لغت وجوب از اضداد و به معنی ثبوت و سقوط است؛ واجب أی ثابت کما اینکه در تعبیر ضمان ما لم یجب [ در فقه]  به همین معناست(ضمانت از چیزی که هنوز سبب آن ایجاد نشده که مشهور فقها چنین ضمانتی را صحیح نمی دانند). در سوره حج آیه 36 آمده است :

 و قوله: «فَإِذا وَجَبَتْ جُنُوبُها فَکُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا الْقانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ: هنگامی که پهلوهای شترها بر زمین افتاد[ = جان دادند] از آن بخورید...

المیزان: الوجوب السقوط یقال: وجبت الشمس أی سقطت و غابت، و الجُنوب جمع جَنب، و المراد بوجوب جنوبها سقوطُها على الأرض على جنوبها و هو کنایة عن موتها. التبیان: الوجوب: الوقوع.

باید دقت داشت که لفظ وجوب در گذشته همان معنای شرعی را که امروز از آن به ذهن متبادر میشود نمیداده و اعم از وجوب و استحباب بوده است و قرائنی هم در احادیث بر این مطلب هست(ر.ک: الفقیه، ج3،ص359)