رضایت به اندک و کم حرفی

نهج البلاغة، ص: 477(سید رضی، قرن 5)

وَ مَنْ أَکْثَرَ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ رَضِیَ مِنَ الدُّنْیَا بِالْیَسِیرِ وَ مَنْ عَلِمَ أَنَّ کَلَامَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ کَلَامُهُ إِلَّا فِیمَا یَعْنِیهِ‌.

هر کس زیاد به یاد مرگ باشد به اندک دنیا راضی میشود و هر کس بداند سخنش جزو عمل او است، حرف زدنش جز در موارد ضرورت و مفید کم میشود.

بی معنی= بی فائده