ارزش عفت و پرهیز از گناه

نهج البلاغة؛ حکمت474

وَ قَالَ علیه السلام مَا الْمُجَاهِدُ الشَّهِیدُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَعظَمَ أَجْرا مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ لَکَادَ العَفِیفُ أَنْ یَکُونَ مَلَکاً مِنَ المَلَائِکَةِ‌.

امیر المومنین علیه السلام: اجر مجاهدِ شهیدِ در راه خدا از کسی که می تواند گناه کند اما عفت می ورزد و آن را ترک می کند، بیشتر نیست؛ نزدیک بود عفیف، فرشته ای از فرشتگان شود.

معجم مقائیس اللغة، ج‌4، ص3(ابن فارس: 395)

العین و الفاء أصلان صحیحان: أحدُهما الکفُّ عن القبیح، و الآخر دالٌّ على قلّة شى‌ء.

فالأول: العِفّة: الکفُّ عمّا لا یَنبغى.

عفت یعنی پرهیز از بدی و دست برداشتن از آنچه شایسته نیست.