معنای تاسف و غضب الهی

شخصی از امام صادق علیه السلام درباره آیهء شریفه "فَلَمّا آسَفونا انتَقَمنا مِنهم و أغرقناهم اجمعین"؛ چون ما را متاسف و غضبناک کردند، از ایشان انتقام گرفتیم و همه را غرق کردیم( زخرف:۵۵)

سوال نمود، حضرت چنین پاسخ دادند:

 إنَّ اللّهَ عَزّوجلّ لایَأسَفُ کَاَسَفِنا، ولکِنَّهُ خَلَقَ اَولیاءَ لِنَفسِهِ یَأسَفونَ و یَرضَونَ و هُم مَخلوقونَ مَربوبونَ، فَجَعَلَ رِضاهُم رِضا نَفسِهِ و سَخَطَهُم سَخَطَ نَفسِهِ، لِانَّهُ جَعَلَهم الدُّعاةَ اِلَیهِ و الاَدِلّاءِ عَلیه، فلذلکَ صاروا کَذلِکَ…

 خدای عزوجل مانند ما بندگان افسوس نمی خورد؛ ولی او اولیائی برای خودش آفریده است که آنها افسوس می خورند و خشنود می گردند و آنها مخلوق هستند و پرورده پروردگار. آنگاه خداوند خشنودی ایشان را خشنودی خود و ناخشنودی آنها را ناخشنودی خود قرار داده است؛ زیرا خودش آنها را دعوت کنندگان به سوی خود و راهنمایان به سمت خود قرار داده است؛ پس به همین جهت، چنان مقامی را دارند...

منبع: الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏1، ص: 144، کتاب التوحید، باب النوادر، ح۶

پی نوشت:

1. الإیساف: الإغضاب(أسف: حزن-غضب)/ الادلاء: ج دلیل؛ راهنما.

2. نقمت و انتقام: انتقام گرفتن، انکار کردن، مجازات کردن، خرده گرفتن، عیب و ایراد گرفتن.

الصحاح - تاج اللغة و صحاح العربیة، ج‌5، ص2045(جوهری:393):

و انْتَقَمَ اللّه منه، أى عاقبه. و الاسم منه النَّقِمَةُ، و الجمع نَقِمَاتٌ و نَقِمٌ، مثل کَلِمَةٍ و کَلِمَاتٍ و کَلِمٍ. و إن شئت سکَّنت القاف و نقلت حرکتها إلى النون فقلت نِقْمَةٌ، و الجمع نِقَمٌ مثل نِعْمَةٍ و نِعَمٍ.