تلاوت آیه امساک هنگام خواب برای ایمنی از ویران شدن خانه
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال؛ ص152(شیخ صدوق: 381)
حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الحَسَنِ قَالَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الحَسَنِ الصَّفَّارُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَبَّاسِ بْنِ هِلَالٍ الشَّامِیِّ عَنْ أَبِی الحَسَنِ الرِّضَا عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ لَمْ یَقُلْ أَحَدٌ قَطُّ إِذَا أَرَادَ أَنْ یَنَامَ- إِنَّ اللّهَ یُمْسِکُ السَّماواتِ وَ الْأَرضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمسَکَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کانَ حَلِیماً غَفُوراً(فاطر: 41) فَیَسْقُطَ [فَسَقَطَ] عَلَیْهِ البَیْتُ.
امام موسی کاظم علیه السلام: هرگز کسی هنگام خوابیدن این آیه را نخوانده که [بعد از آن]خانه بر سرش خراب شود: إِنَّ اللّهَ یُمْسِکُ السَّماواتِ وَ الْأَرضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمسَکَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کانَ حَلِیماً غَفُوراً(فاطر: 41): خداوند نمی گذارد که آسمانها و زمین تکان بخورد[ و به بریزد] و اگر تکان بخورد هیچ کس بعد از او نمی تواند مانع شود و آن دو را نگه دارد، خداوند حلیم و غفور است.
پی نوشت:
1. واژه زوال:
معجم مقائیس اللغة؛ ج3، ص: 38(ابن فارس): الزاء و الواو و اللام أصلٌ واحدٌ یدلُّ على تنحّى الشى‌ءٍ عن مکانه.
المحیط فی اللغة؛ ج9، ص88(صاحب بن عباد): و الزَّوَالُ: ذَهَابُ الشَّیْ‌ءِ.
لسان العرب؛ ج11، ص313(ابن منظور): الزَّوَال: الذَّهاب و الاسْتِحالة و الاضْمِحْلال... و زَالَ الشی‌ءُ عن مکانه یَزُول زَوَالًا
2. امساک: منع، حبس، حفظ.
3. حلیم: کسی که در در تنبیه و مجازات کردن عجله نمی کند.
