فلسفه بعثت؛ بیداری فطرت- شکوفایی عقول و انقلاب فکری و...(5)
نهج البلاغة، خطبه1
... فَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَستَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعمَتِهِ وَ یَحتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ وَ یُرُوهُمْ آیَاتِ المقدِرة مِنْ سَقفٍ فَوقَهُمْ مَرْفُوعٍ وَ مِهَادٍ تَحتَهُمْ مَوْضُوعٍ وَ مَعَایِشَ تُحْیِیهِمْ وَ آجَالٍ تُفْنِیهِمْ وَ أَوصَابٍ تُهْرِمُهُمْ وَ أَحدَاثٍ تَتَابَعُ عَلَیْهِمْ وَ لَمْ یُخْلِ اللَّهُ سُبحَانَهُ خَلقَهُ مِنْ نَبِیٍّ مُرسَلٍ أَوْ کِتَابٍ مُنزَلٍ أَوْ حُجَّةٍ لَازِمَةٍ أَوْ مَحَجَّةٍ قَائِمَةٍ رُسُلٌ لَا تُقَصِّرُ بِهِمْ قِلَّةُ عَدَدِهِمْ وَ لَا کَثرَةُ الْمُکَذِّبِینَ لَهُمْ مِنْ سَابِقٍ سُمِّیَ لَهُ مَنْ بَعدَهُ أَوْ غَابِرٍ عَرَّفَهُ مَنْ قَبلَهُ عَلَى ذَلِکَ نَسَلَتِ الْقُرُونُ وَ مَضَتِ الدُّهُورُ وَ سَلَفَتِ الْآبَاءُ وَ خَلَفَتِ الْأَبْنَاءُ إِلَى أَنْ بَعَثَ اللَّهُ سُبحَانَهُ مُحَمَّداً رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و آله لِإِنجَازِ عِدَتِهِ وَ تمام نُبُوَّتِهِ مَأْخُوذاً عَلَى النَّبِیِّینَ مِیثَاقُهُ مَشْهُورَةً سِمَاتُهُ کَرِیماً مِیلَادُهُ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ یَوْمَئِذٍ مِلَلٌ مُتَفَرِّقَةٌ وَ أَهوَاءٌ مُنتَشِرَةٌ وَ طَرَائِقُ مُتَشَتِّتَةٌ بَینَ مُشَبِّهٍ لِلَّهِ بِخَلْقِهِ أَوْ مُلْحِدٍ فِی اسْمِهِ أَوْ مُشِیرٍ إِلَى غَیْرِهِ (فَهَدَاهُمْ بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ أَنقَذَهُمْ بِمَکَانِهِ مِنَ الجَهَالَةِ) ثُمَّ اختَارَ سُبحَانَهُ لِمُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله لِقَاءَهُ وَ رَضِیَ لَهُ مَا عِندَهُ وَ أَکرَمَهُ عَنْ دَارِ الدُّنیَا وَ رَغِبَ بِهِ عَنْ مقارنة البَلوَى فَقَبَضَهُ إِلَیْهِ کَرِیماً صلى الله علیه و آله وَ خَلَّفَ فِیکُمْ مَا خَلَّفَتِ الْأَنْبِیَاءُ فِی أُمَمِهَا...
خداوند پیامبران خود را مبعوث فرمود، و هر چندگاه، متناسب با خواسته هاى انسان ها، رسولان خود را پى در پى اعزام کرد تا وفادارى به پیمان فطرت را از آنان باز جویند و نعمت هاى فراموش شده را به یاد آورند و با ابلاغ احکام الهى، حجّت خدا را بر آنها تمام نمایند و توانمندى هاى پنهان شده عقل ها را آشکار سازند و نشانه هاى قدرت خدا را معرّفى کنند، مانند: سقف بلند پایه آسمان ها بر فراز انسان ها، گاهواره گسترده زمین در زیر پاى آنها، و وسائل و عوامل حیات و زندگى، و راه هاى مرگ و مردن، و مشکلات و رنج هاى پیر کننده، و حوادث پى در پى، که همواره بر سر راه آدمیان است.
خداوند هرگز انسان ها را بدون پیامبر، یا کتابى آسمانى، یا برهانى قاطع، یا راهى استوار، رها نساخته است، پیامبرانى که با اندک بودن یاران، و فراوانى انکار کنندگان، هرگز در انجام وظیفه خود کوتاهى نکردند.
بعضى از پیامبران، بشارت ظهور پیامبر آینده را دادند و برخى دیگر را پیامبران گذشته معرّفى کردند. بدین گونه قرن ها پدید آمد، و روزگاران سپرى شد، پدران رفتند و فرزندان جاى آنها را گرفتند.
تا این که خداى سبحان، براى وفاى به وعده خود، و کامل گردانیدن دوران نبوّت، حضرت محمّد (که درود خدا بر او باد) را مبعوث کرد، پیامبرى که از همه پیامبران پیمان پذیرش نبوّت او را گرفته بود، نشانه هاى او شهرت داشت، و تولّدش بر همه مبارک بود. در روزگارى که مردم روى زمین داراى مذاهب پراکنده، خواسته هاى گوناگون، و روش هاى متفاوت بودند: عدّه اى خدا را به پدیده ها تشبیه کرده و گروهى نام هاى ارزشمند خدا را انکار و به بت ها نسبت مى دادند، و برخی به غیر خدا اشاره مى کردند.
پس خداى سبحان، مردم را به وسیله محمد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم از گمراهى نجات داد و هدایت کرد، و از جهالت رهایى بخشید.
سپس دیدار خود را براى پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم بر گزید، و آنچه نزد خود داشت براى او پسندید و او را با کوچ دادن از دنیا گرامى داشت، و از گرفتارى ها و مشکلات رهایى بخشید و کریمانه قبض روح کرد.
رسول گرامى اسلام، در میان شما مردم جانشینانى برگزید که تمام پیامبران گذشته براى امّت هاى خود برگزیدند، زیرا آنها هرگز انسان ها را سرگردان رها نکردند و بدون معرّفى راهى روشن و نشانه هاى استوار، از میان مردم نرفتند...(ترجمه جناب دشتی)
