توصیف دنیا در کلام مولا؛ دنیاشناسی

نهج البلاغة؛ حکمت 407

وَ قَالَ علیه السلام فِی صِفَةِ الدُّنیَا الدُّنیَا تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ إِنَّ اللَّهَ سُبحَانَهُ لَمْ یَرضَهَا ثَوَاباً لِأَوْلِیَائِهِ وَ لَا عِقَاباً لِأَعدَائِهِ وَ إِنَّ أَهلَ الدُّنیَا کَرَکبٍ بَینَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارتَحَلُوا.

امیر المومنین علیه السلام در توصیف دنیا فرمودند: دنیا [با خودنمایی] می فریبد و ضرر می زند و می گذرد، خداوند سبحان دنیا را به عنوان ثواب(پاداش) برای اولیائش و به عنوان عقاب(کیفر) برای دشمنانش نپسندید و اهل دنیا مثل کاروانی است که به محض اینکه وارد جایی می شوند پیشران آنها صدایشان می زند و از آنجا می روند.

پی نوشت: کاروان، مسافران، موکب، دسته/ ثوابا: تمیز است/بینا ظرف است.