دنیا؛ دار بلا و آزمایش

نهج البلاغة؛ نامه 59

(59) و من کتاب له علیه السلام إلى الأسود بن قطبة صاحب جند حلوان‌

أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الوَالِیَ إِذَا اختَلَفَ هَوَاهُ مَنَعَهُ ذَلِکَ کَثِیراً مِنَ العَدْلِ فَلیَکُنْ أَمْرُ النَّاسِ عِندَکَ فِی الحَقِّ سَوَاءً فَإِنَّهُ لَیْسَ فِی الجَوْرِ عِوَضٌ مِنَ العَدْلِ فَاجْتَنِبْ مَا تُنْکِرُ أَمثَالَهُ وَ ابْتذِلْ نَفسَکَ فِیمَا افتَرَضَ اللَّهُ عَلَیکَ رَاجِیاً ثَوَابَهُ وَ مُتَخَوِّفاً عِقَابَهُ وَ اعلَمْ أَنَّ الدُّنیَا دَارُ بَلِیَّةٍ لَمْ یَفْرُغْ صَاحِبُهَا فِیهَا قَطُّ سَاعَةً إِلَّا کَانَتْ فَرغَتُهُ عَلَیْهِ حَسرَةً یَومَ الْقِیَامَةِ وَ أَنَّهُ لَنْ یُغْنِیَکَ عَنِ الحَقِّ شَیْ‌ءٌ أَبَداً وَ مِنَ الحَقِّ عَلَیکَ حِفْظُ نَفْسِکَ وَ الِاحْتِسَابُ عَلَى الرَّعِیَّةِ‌ بِجُهْدِکَ فَإِنَّ الَّذِی یَصِلُ إِلیکَ مِنْ ذَلِکَ أَفضَلُ مِنَ الَّذِی یَصِلُ بِکَ وَ السَّلَامُ‌.

پس از یاد خدا و درود. اگر رأى و اندیشه زمامدار دچار دگرگونى شود، او را از اجراى عدالت بسیار باز مى دارد. پس باید که کار مردم در آنچه حق است نزد تو یکسان باشد، زیرا در ستمکارى بهایى براى عدالت یافت نمى شود. از آنچه که همانند آن را بر دیگران نمى پسندى پرهیز کن، و نفس خود را در حالى که امیدوار به پاداش الهى بوده و از کیفر او هراسناکى، به انجام آنچه خداوند بر تو واجب گردانیده است، وادار ساز. و بدان که دنیا سراى آزمایش است، و دنیاپرست ساعتى در آن نمى آساید جز آن که در روز قیامت از آن افسوس مى خورد، و هرگز چیزى تو را از حق بى نیاز نمى گرداند. و از جمله حقّى که بر توست آن که نفس خویش را نگهبان باشى، و به اندازه توان در امور رعیّت تلاش کنى، زیرا آنچه در این راه نصیب تو مى شود، برتر از آن است که از نیروى بدنى خود از دست مى دهى. با درود.