لزوم تقیه شیعیان؛ شیعه مثل زنبور عسل است...

المحاسن، ج‌1، ص257(ابوجعفر احمد برقی:280)

عَنْهُ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا النَّهْدِیَّانِ وَ غَیْرُهُمَا عَنْ عَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ الْقَصَبِیِّ عَنْ جَابِرٍ الْمَکْفُوفِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ اتَّقُوا اللَّهَ عَلَى دِینِکُمْ وَ احْجُبُوا بِالتَّقِیَّةِ فَإِنَّهُ لَا إِیمَانَ لِمَنْ لَا تَقِیَّةَ لَهُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِی النَّاسِ کَالنَّحْلِ فِی الطَّیْرِ لَوْ أَنَّ الطَّیرَ تَعْلَمُ مَا فِی جَوْفِ النَّحْلِ مَا بَقِیَ فِیهَا شَیْ‌ءٌ إِلَّا أَکَلَتْهُ وَ لَوْ أَنَّ النَّاسَ‌ عَلِمُوا مَا فِی أَجوَافِکُمْ أَنَّکُمْ تُحِبُّونَنَا أَهْلَ البَیتَ لَأَکَلُوکُمْ بِأَلْسِنَتِهِمْ وَ لَنَحَلُوکُمْ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَةِ رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً مِنْکُمْ کَانَ عَلَى وَلَایَتِنَا‌.

امام صادق علیه السلام: در امر دین تقوای الهی داشته باشید و از سپر تقیه بهره ببرید؛ زیرا کسی که تقیه نمی کند ایمان ندارد؛ شما در بین مردم مانند زنبور عسل در بین پرندگانید، اگر پرندگان بدانند در درون زنبور عسل چیست چیزی از آن را باقی نمی گذارند و اگر مردم بدانند در درون شما [شیعیان] محبت ما اهل بیت است با زبان خود شما را می بلعیدند و در پنهان و آشکار به شما سب و لعن می کردند و نسبت باطل می دادند؛ خدا رحمت کند آن کس از شما را که بر ولایت ما[ثابت قدم] باشد.

آیت الله سبحانی:

 تقیه، احکام پنج گانه اى دارد: گاهى واجب، گاهى حرام، گاهى مستحب و گاهى مکروه است. حسین بن على (علیهما السلام) تقیه نکرد؛ چراکه تقیه بر ایشان حرام بود. اگر دست بیعت به یزید مى داد، دیگر از دین خبرى نبود. بیعت با یزید مساوى با نابودى دین بود؛  اما برخى از اصحابشان در مراکز دیگر تقیّه کردند. کمیل بن زیاد نیز تقیّه نکرد و وقتى به او گفتند از على (علیه السلام) تبرى بجوى! او نپذیرفت؛ چون تبرّى بر کمیل حرام بود. کمیل یک بقّال یا عطّار و فرد معمولى نبود که اگر تقیه کند به جایى صدمه نزند؛ او رئیس تمام شیعیان عراق بود و اگر از على (علیه السلام) تبرّى مى جست، تشیع متزلزل مى شد. حجر بن عُدَى نیز تقیه نکرد تا آنجا که او و پسرش را به شهادت رساندند.