فلسفه بعثت؛ بشارت و انذار و دعوت به خدا (6)

یا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرسَلناکَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً (45) وَ داعِیاً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِیراً (46) وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلاً کَبِیراً (47) وَ لا تُطِعِ الْکافِرِینَ وَ الْمُنافِقِینَ وَ دَعْ أَذاهُمْ وَ تَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَ کَفى‏ بِاللَّهِ وَکِیلاً (احزاب: 48)

اى پیامبر! ما تو را به عنوان شاهد فرستادیم و بشارت دهنده و انذار کننده/ و تو را دعوت کننده به سوى اللَّه به اذن او قرار دادیم، و چراغ روشنگر/ و مؤمنان را بشارت ده که براى آنها از سوى خدا فضل و پاداش بزرگى است.

ترجمه المیزان، ج‏16، ص494:

... رسول خدا (ص) در دنیا شاهد بر اعمال امت است، و آنچه امت مى‏کنند او تحمل نموده روز قیامت آن را اداء می ‏کند، و نیز(قبلا) گفتیم: که بعد از او امامان، شاهد امت هستند و آن جناب شاهد شاهدان است.

و معناى" مبشر" و" نذیر" بودن او این است که مؤمنین مطیع خدا و رسول را به ثواب خدا و بهشت بشارت، و کفار عاصى را به عذاب خدا و آتش او انذار می ‏دهد.

" وَ داعِیاً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِیراً" دعوت آن جناب به سوى خدا همان دعوت مردم به سوى ایمان به خداى یگانه است، که لازمه آن ایمان به دین خدا است، و اگر دعوت آن جناب را مقید به اذن خدا کرد، بدان جهت است که به مساله بعثت و نبوت او اشاره کند.