سیاست پاک و تقوامدار(۱)
شنبه, ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۱۲:۳۰ ب.ظ
نهج البلاغه، خطبه 200
و اَللَّهِ مَا مُعَاوِیَةُ بِأَدهَى مِنِّی وَ لَکِنَّهُ یَغْدِرُ وَ یَفْجُرُ وَ لَوْ لاَ کَرَاهِیَةُ اَلغَدْرِ لَکُنْتُ مِنْ أَدهَى اَلنَّاسِ وَ لَکِنْ کُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ کُلُّ فُجَرَةٍ کُفَرَةٌ وَ لِکُلِّ غَادِرٍ لِوَاءٌ یُعرَفُ بِهِ یَومَ اَلْقِیَامَةِ وَ اَللَّهِ مَا أُستَغفَلُ بالمکیدة و لا اُستغمَز بالشدیدة.
به خدا قسم معاویه زیرک تر از من نیست، ولى او خیانت مى ورزد و گناه مى کند، و اگر غدر و مکر نکوهیده نبود من از زیرکترین مردمان بودم، ولى هر نیرنگى معصیت است، و هر معصیتى نوعى کفر است، و هر نیرنگ بازى را در قیامت نشانه اى است که به آن شناخته مى شود. سوگند به خدا که من با مکر و حیله غافلگیر نمى شوم، و با شدّت و سختى ناتوان نمى گردم
